เรื่องราวของฉัน

[Raksngbs]

พวกเราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความเชื่อมั่น ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและคนที่อยู่รอบข้าง จนถึงพวกเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวมักจะว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มมีความคิดว่าไม่มีผู้ใดปรารถนาเราเลย เพียงพอถึงตอนปิดภาคการศึกษาพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าพวกเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว พวกเราอยู่แบบนั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แต่เมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้ทึ่มอยู่แบบงี้ เรารู้สึกเสียใจมากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อในการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่เก็บงานกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  จนถึงเกือบจะร้องแต่ว่าพวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วต่อจากนั้นเราก็ไม่ทราบควรทำเช่นไรกับชีวิต กระทั่งตอนนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]